Dit is het einde..

Even had ik een goed gevoel, er waren tekenen dat mijn lichaam het dit keer langer vasthield en het einde kwam steeds dichterbij.. In mijn lichaam was het een gevecht wat emoties betreft, ik had goede hoop, was blij maar aan de andere kant was ik bang, boos op mezelf en verward. Heel even namen mijn gedachten mij mee door de woorden die de arts zei. Stel je voor dat ik eind oktober de eerste echo zou hebben, dat zou betekenen dat ik vier maanden zwanger ben als ik mijn JA-woord geef aan mijn grote liefde. Gelijk kwam de gedachte naar boven dat het dan wel een probleem zou worden wat betreft mijn jurk maar ook al moet ik als zwangere vrouw in een vuilniszak trouwen dan ben ik de gelukkigste vrouw. Mijn gedachtes ratelden maar door en de hoop veranderde mij in een blije jongevrouw maar helaas was dat van korte duur.

Mijn hoop viel met een klap in duizend stukken, dit is het einde. Hoewel het nog niet echt door is gebroken, heb ik al heel wat kleuren zien vloeien. Ik hoopte dat het zou stoppen, dat er een wonder zou gebeuren maar niets bleek minder waar. Soms voel ik een heel klein steekje maar ik denk dat dit het begin is van mijn menstruatie en dat dit nog niet mijn menstruatie is.

Mijn lichaam had mij dit keer echt in de maling genomen, ik had kort na de IUI behandeling geen bloedverlies, een week na de behandeling verloor ik een heel klein beetje oud bloed wat meteen weer stopte en daarnaast had ik wat pijntjes maar iets wat ik nog nooit gevoeld had. Ik hoopte dat het dit keer een innesteling was en de pijn daarbij hoorde. Mijn lichaam heeft het dit keer langer vastgehouden dan ooit te voren maar helaas toch niet tot een zwangerschap gemaakt.

Nu is het wachten tot het echt doorbreekt en ik hoop dat het zo snel mogelijk gebeurd. Ik wil er vanaf zijn, geen hoop meer maar weten waar ik aan toe ben.

We proberen samen altijd positief te blijven en ik moet zeggen nu ik dit schrijf heb ik de ergste klap al kunnen verwerken. Dan nog is het moeilijk al weet ik dat er nog genoeg deuren voor ons openstaan en er genoeg wegen zijn die we kunnen bewandelen. Ik wil even niet meer positief zijn, ik wil voelen wat ik voel en het laten gaan. Even niet de sterke vrouw zijn maar het kleine meisje.

Wat jullie niet zien is dat mijn ogen rood zijn van de tranen die al hebben gevloeid, dat ik diep van binnen niet boos maar woedend ben en dat de teleurstelling groter is dan ooit te voren.

Ik wil niet horen dat het goed komt, want hoe weten we dat nou zeker? We hopen het maar moeten we ook niet realistisch blijven? Er is namelijk altijd een kans dat het niet lukt. Heel even wil ik niets horen maar getroost worden..

Ik sta even stil bij deze scherven, ze zeggen zoveel maar brengen geen geluk.Dit is het einde van en even wil ik daar bij stilstaan om straks vol goede moed mijzelf te herpakken en opnieuw te kunnen beginnen.